Anna Seniuk w programie Rozmowy (nie)wygodne Mariusza Szczygła

„Rozmowy (nie)wygodne” o godz. 21.00 w TVP Info. Anna Seniuk przyznała w rozmowie z Mariuszem Szczygłem, że nie jest zawistna, a studenci nazywali ją „ciocią Anią” albo „mamuśką”. – Utarło się, że w teatrze pod kimś dołki się kopie, są zawiści, jakieś przepychanki. Ja z czymś takim się nie spotkałam, więc nie miałam żadnego powodu być zawistną. Moja droga była normalna, nie oczekiwałam niczego więcej niż dostałam, a dostałam bardzo dużo – powiedziała aktorka w programie „Rozmowy (nie)wygodne”. Na całą audycję zapraszamy w niedzielę o godz. 21.00 do TVP Info. Anna Seniuk to aktorka teatralna i filmowa, profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Publiczności najbardziej znana jest z roli Magdy Karwowskiej w serialu „Czterdziestolatek”. Anna Seniuk przyznaje, że granie w tym serialu to było jej „szczęście zawodowe”, które sprawiło, że jest „bardzo usatysfakcjonowana”.

– Ja się bardzo cieszę. On (serial) ciągle żyje, ciągle jest powtarzany na różnych kanałach. Jak jeszcze miałam szansę rozmawiać z (reżyserem Jerzym) Gruzą, to ustaliliśmy, że to jest właściwie taki dokument epoki. Jak się te buldożery wgryzały w ziemię, rozkopany Dworzec Centralny... W autentycznych pejzażach kręciliśmy. No i te dialogi... Jakiś młody człowiek pyta: „Dlaczego tam mówicie, że musicie załatwić? Nie można było po prostu kupić?” – śmieje się aktorka.

Przyznała jednak, że nie zawsze miała tak entuzjastyczny stosunek do serialu.

– Zgadaliśmy się z Januszem Gajosem, który też walczył z postacią, w którą wszedł i grał w serialu (chodzi o Janka Kosa w „Czterech pancernych i psie” - red.). To wymagało dużo odwagi i determinacji. Po serialu „Czterdziestolatek” miałam dużo bardzo podobnych propozycji – współczesnych kobiet, ciotek, mam. Przykro mi, ale odmówiłam (Stanisławowi) Barei, bo stwierdziłam, że to będzie bardzo podobna postać i chciałam się wyrwać z „Czterdziestolatka” – powiedziała aktorka.

„Irena Kwiatkowska była wspaniała”

Dodała, że nadal kojarzy się z Karwowską, a na spotkaniach zdarza się, że jest przedstawiana jako „Madzia Seniuk”. Zdaniem Seniuk, widzowie pokochali wszystkie postacie z serialu, bo „wszyscy byli sympatyczni mimo swoich wad”.

– Mieli ciepło. Tak był wymyślony ten serial. Ona (Madzia Karwowska) była naiwna dosyć, już nie mówiąc o nim (inżynier Stefan Karwowski), który był prostolinijny i wspaniały, też wzruszający. Teraz, po latach, jak oglądam, to myślę sobie: „Boże, ja z takimi wspaniałymi aktorami grałam! Nawet nie wiedziałam o tym, że oni są tacy piękni, tacy wspaniali!” - stwierdziła.

Seniuk przyznała też, że granie z Ireną Kwiatkowską to było „cudowne przeżycie”. Aktorka stworzyła niezapomnianą postać „kobiety pracującej” w „Czterdziestolatku”.

– Miałam zaszczyt grania z panią Ireną nie raz i to było cudowne przeżycie. Była wspaniała. Wspaniale przygotowana. Zawsze pamiętała wszystko. Pamiętam, że kiedyś na początku, kiedy jeszcze miałam tremę, zapomniałam tekstu i ona powiedziała: „Mówisz to i to”. Znała mój tekst i swój tekst. Czego się nauczyłam od niej? Obserwowałam, jak cudownie pointuje, jak nie szarżuje w swoim graniu, jest naturalna, chociaż to była prawie groteskowa postać, prawda? Kiedy graliśmy w Kabarecie „Dudek”, pani Irena mówi: „Chodź, przepytasz mnie”. Brałam ten tekst i mówi mi: „Powiedz mi, czy dobrze?” Mówię: „Pani Ireno, przecież jest cudownie”. A ona: „Nie, im starsza, muszę być coraz lepsza”. Nie byłam, żeby ona chwilę siedziała, czekała na swoje wejście. Zawsze była z tekstem, zawsze sobie powtarzała albo brała kolegów, którzy byli wolni, żeby ją przepytywali – opowiada aktorka.

Czytaj także : „Grożą, szczują psami”. Maja Ostaszewska o sytuacji na granicy z Białorusią

Spotkanie z Wajdą

Anna Seniuk przyznała, że kiedy próbowała odejść od postaci Madzi Karwowskiej, miała prawie dwuletni przestój, bo odmawiała podobnych ról. Przełom nastąpił, kiedy zagrała w „Bilecie powrotnym” kobietę, która traci wszystko z miłości do syna.

– Trudno mnie zidentyfikować jako Madzię w tej postaci, Po tym filmie zadzwonił do mnie po raz pierwszy Andrzej Wajda. Zawsze osobiście dzwonił do aktorów, z którymi chciał pracować. O mało nie zemdlałam. Powiedział, że mu się bardzo podobał „Bilet powrotny”, dużo pięknych słów. „Chciałbym, żeby pani się zgodziła zagrać u mnie w Pannach z Wilka ”. Ile trzeba mieć wyobraźni, żeby sobie mnie wyobrazić panią z dworku po „Bilecie powrotnym”! Zawsze, ile razy się spotykaliśmy, mówił, zresztą publicznie też, że scena, którą kręciłyśmy z Mają Komorowską na końcu, to jest najlepsza scena, jaką udało mu się nakręcić w filmie…- relacjonuje aktorka.

Dodała, że było to miłe, chociaż – jej zdaniem – Wajda przesadził. Mariusz Szczygieł przyznał, że w filmie „Panny z Wilka” aktorka zagrała ucieleśnienie seksapilu.

– Wajda nigdy nie rozmawiał długo z nami na temat (roli). W jednym zdaniu tylko mówił, że to trzeba i tak dalej. Kiedy była rozmowa na temat mojej postaci, mówi: „Chciałbym, żeby Julcia była motylem”. I to mi dało dużo do myślenia, ponieważ ja byłam wtedy puszysta, taka troszeczkę matka dwójki dzieci. Chodziło mu o to, żeby wewnątrz ona by była motylem, który chciał wzlecieć, ale jakoś nie mógł – opowiada Seniuk.

„Nie jestem zawistna”

Dziennikarz stwierdził, że Anna Seniuk nie jest osobą zawistną, a studenci szkoły teatralnej nazywali ją nawet „ciocią Anią”.

– Albo Mamuśką. (śmiech). Nie jestem zawistna. Tak się utarło, że w teatrze pod kimś dołki się kopie, są zawiści, jakieś przepychanki. Ja z czymś takim się nie spotkałam, więc nie miałam żadnego powodu być zawistną. Muszę powiedzieć, że moja droga w teatrze była normalna, nie oczekiwałam niczego więcej niż dostałam, a dostałam bardzo dużo – przyznała.

Czy nie była zawistna, bo odnosiła sukcesy w zawodzie?

– Nie zawsze odnosiłam sukcesy. O sukcesach się mówi przy takich spotkaniach jak dzisiaj, nie mówi się o klęskach, bardzo rzadko się je wspomina, ukrywa się. Były klęski, niepowodzenia, ale muszę powiedzieć, że w teatrze byłam pod kloszem, opiekowali się mną. Bardzo byliśmy zżyci, to była naprawdę rodzina – podsumowała.

Czytaj także : „Pracoholizm to mój nałóg”. Celińska o życiu i postanowieniach